Kevin Andrew Bodrij
Hij/Hem
24 jaar, Leiden
Beveiliger
Het was een druilerige vrijdagmiddag en er moest nog wat worden klaargezet in de Kroon: Een videocamera, een lamp, snoeren en voor de lekkere trek zelfgebakken scones.
Speciaal voor Transgender Visibility Day op 31 maart gaan we drie interviews op beeld opnemen. Op deze dag staan we speciaal stil bij alle transgender personen en de reis die zij doormaken, of hebben doorgemaakt. Een dag waarbij zichtbaarheid een belangrijk thema is.
Terwijl de crew bezig is om de perfecte setting te creëren gaat de bel. Kevin is de eerste. Hij neemt een lekker bakje koffie en slaat ondertussen de discussiërende crew geamuseerd gade. Na enige tijd is iedereen het eens over de lichtval, houding en de plek van de regenboogvlag. Na een laatste check voor de spiegel neemt Kevin enthousiast plaats voor de camera.
Maar wat vraag je nou eigenlijk in een interview als deze, welke vragen illustreren nu het beste de persoonlijke reis die iemand maakt? Wanneer weet je eigenlijk dat het geslacht dat je bij je geboorte is toegewezen niet bij je past? Is daar een specifiek moment voor? Gaat zoiets geleidelijk?
Kevin vertelt dat hij in zijn tienerjaren begon te experimenteren met meer ‘mannelijke’ kleding. Meisjeskleding deed hem heel weinig en hij voelde zich ergens anders dan andere meiden. Dat leidde ertoe dat hij op zijn 18de zeker wist: ‘Ik ben een man.’ ‘Trans’ zijn betekent dat hij gewoon zichzelf is. Het is een stempel dat hij erbij krijgt maar hij voelt zich niet anders dan andere mannen.
Kevin stelt dat ieder transitieproces of persoonlijke reis heel erg verschillend is en dus voor niemand hetzelfde. De rode draad is volgens hem wel: "Je moet heel erg voor jezelf kunnen en durven kiezen, maar die drempel kan best hoog liggen". Daarom is hij heel trots dat hij de stap om in transitie te gaan, toch heeft gezet en zijn eigen geluk heeft gecreëerd.
Dat is zeker niet makkelijk geweest, hij hoorde vaak kwetsende opmerkingen. Gelukkig heeft een deel van zijn familie en vrienden altijd naast hem gestaan tijdens zijn zoektocht en proces. In die tijd kwam hij ook in contact met de LHBTI+ community in Leiden en omgeving. Gelijkgestemden ontmoeten en ervaringen kunnen delen is van grote waarde geweest. Kevin wil daarom graag iets met die ervaring doen: ‘In de toekomst wil ik mij graag inzetten voor anderen en het proces die zij doorlopen. Ik wil ze helpen en ondersteunen bij punten waar ze tegenaan lopen.’
Echt plannen voor de toekomst maken doet Kevin niet: "Ik maak niet echt plannen omdat het vaak toch anders gaat. Maar ik hoop over vijf jaar gewoon nog steeds gelukkig te zijn en de hele leuke vriendengroep die er nu is, nog steeds naast me te hebben staan."
Momenteel is hij druk met zijn werk als beveiliger, zit hij bij de scouting en speelt hij graag gitaar. Zijn drukke leven wisselt hij af met wandelingen in de natuur, om even tot rust te kunnen komen Dat hoort bij het proces om jezelf te vinden en stappen te durven maken om gelukkiger te worden. Hij is er nog niet helemaal en het gaat ook niet altijd even makkelijk, maar spijt heeft hij niet. ‘Ik ben nu meer de persoon die ik hoor te zijn", vertelt hij trots.
"Wat ik nog het meeste heb geleerd is: Wees jezelf en blijf dicht bij jezelf. Mensen om je heen hebben altijd wel een mening of denken er iets van. Maar hoe moeilijk dat ook is, daar moet je je zo min mogelijk van aantrekken. De boodschap die ik daarom zou willen meegeven is om uiteindelijk gelukkig te zijn met jezelf, daar gaat het om!"
Door Romy van Keppel