De BIPOC LHBTQI+ beweging in Nederland maakt geschiedenis!
De Black Pride NL voor LHBTQI+ vond voor het eerst plaats in de zomer van 2020. Het is een Pride voor LHBTQI+ maar dan specifiek gefocust op BIPOC: Black people, Indigenous people and People of Color (zwarte mensen, oorspronkelijke mensen en mensen van kleur). Helaas is het echt nodig om een Pride voor deze doelgroep te houden. Want zij maken discriminatie, geweld en vervolging mee op manieren waar de gevestigde (overwegend witte) regenboog gemeenschap in Nederland te weinig weet van heeft. En waar te weinig tegen gedaan wordt. Ook binnen deze gemeenschap maken zij zelfs uitsluiting mee of erger. Tijdens het event werden slachtoffers van BIPOC homo- en transfobie wereldwijd op een aangrijpende manier herdacht:
Doodskisten stonden voor het podium opgesteld die symbolisch weergaven hoe tragisch de vergaande gevolgen zijn van de hate-crimes (haat misdrijven).
Naast BIPOC en hate-crimes zul je in dit artikel meerdere Engelse woorden tegenkomen (met vertaling erachter). De Engelse woorden verbinden ons met LHBTQI’s van over de hele wereld en geven niet-Nederlands sprekende LHBTQI’s een herkenningspunt. Het opent onze wereld een beetje voor ze en het kan ze helpen om zich meer welkom en meer thuis te laten voelen.
Het hoogtepunt van de week vond plaats op zaterdag 25 juli toen honderden mensen zich verzamelden voor een mars van het Oosterpark naar het Museumplein. Met inachtneming van de 1,5 meter maatregel stonden er op het eindpunt stippen op de grond geplaatst. Deelnemers stonden hier op veilige afstand van elkaar. Er was volop ruimte voor creatieve expressie in de vorm van poëzie en spoken word (gesproken woord poëzie). Wanneer er muziek klonk kon je overal om je heen dansende mensen zien, ieder op hun eigen stip maar toch samen!
De inspirerende sprekers deelden hun visie over equality (gelijkheid). Power en vulnerability (kracht en kwetsbaarheid) liepen als rode draden door de verschillende speeches. De gezamenlijke narrative (narratieve) die dag was dan ook niet alleen tegen externe zaken gericht. Ze spoorde eenieder aan om inwaarts te gaan en aan zichzelf te werken voor love en accountability (liefde en toerekenbaarheid/ verantwoordelijkheid). Net zoals de wereld verbeteren begint bij je thuis begint activisme bij goed voor jezelf zorgen. Hiertoe werd de noodzaak tot selfcare (zelfzorg) regelmatig herhaalt. De sprekers vertelden persoonlijke verhalen over de struggles (worstelingen) van ongelijkheid die ze als BIPOC LHBTQI+ meemaken. Ze gaven het publiek inzicht in geschiedenis en tradities van BIPOC LHBTQI+.
In enkele culturen hebben LHBTQI’'s grote status maar in veel culturen absoluut niet, juist het tegenovergestelde.
Daar worden ze gediscrimineerd door de medemens, verstoten door hun eigen familie, vervolgd door de samenleving en mishandeld door politie. Zelfs ter dood veroordeeld door hun overheid. Alleen om wie ze zijn, als lesbi, homo, bi, transgender, intersekse persoon, queer of andere identiteiten.
Hierom vluchten veel mensen uit deze doelgroep naar andere landen zoals Nederland. Maar hier stuiten ze helaas ook constant op onbegrip, discriminatie en uitsluiting. Transgender personen krijgen bij de douane te horen dat ze te passabel zijn en daarom geen reden hebben om te vluchten uit hun land van herkomst. Ook al leven ze daar al jaren lang in de kast want als ze uit de kast zouden komen als transgender zouden ze per direct ontslagen worden. Hun collega’s, vrienden en familieleden zouden hun uitspugen en mogelijk zelfs in elkaar slaan. Ze raken alles kwijt: hun sociale contacten, hun baan en inkomen, hun huis, de toegang tot gezondheidszorg. In sommige landen zijn het zelfs familieleden die de BIPOC LHBTQI’s vermoorden. Het gaat namelijk ook zover dat sommige gevluchte BIPOC LHBTQI's zelfs in Nederland niet veilig zijn voor represailles van familie. De familie weet ze zelfs hier op te sporen en bedreigt alsnog het bestaan van de BIPOC LHBTQI. In de vluchtelingencentra worden ze vaak ook gediscrimineerd door anderen waardoor ze nog steeds onveilig zijn. Dit is ontzettend traumatisch.
In Nederland kan er weliswaar een hoop en zijn ontzettend grote mijlpalen behaald maar deze Black Pride is een duidelijke wake-up call dat wij er nog lang niet zijn als het gaat om gelijkheid. Wanneer er grote getalen mensen zijn die zich uitgesloten voelen ondanks de sterke en gewortelde LHBTQI+ cultuur in Nederland betekent dit dat er nog een urgente taak voor ons ligt. Om ons perspectief te verbreden en plaats te maken voor de meest gemarginaliseerde mensen en groepen. Zoals de BIPOC LHBTQI+.
Naast de demonstratie vonden er rond deze datum ook andere events plaats voor de BIPOC LHBTIQ+ gemeenschap in Amsterdam. De Black Pride NL is mede georganiseerd door Black Queer and Trans Resistance, een community en activistische groep. Zij zetten zich in tegen racisme, transfobie en homofobie door het organiseren van marsen, intergenerationele meetups en archiverend werk. Zoals het er nu naar uitziet zal het een jaarlijks terugkerend evenement worden. De Black Pride voor LHBTQI+ is voorheen in andere landen georganiseerd zoals het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika.
Door Niekie Rimac Doornbosch