Sylvia Gerrits
Zij/haar
49 jaar, Leiden
Administratief medewerkster Ziekenhuis
Coördinator Transgendergroep COC Leiden
‘’Is dit leuk voor het filmpje?’’ vraagt Sylvia me. Ik kijk naar wat ze bedoelt en zie een leuke top met gouden accenten. "Ja, natuurlijk" zeg ik, "goud hoort erbij". Royal is het eerste wat in me opkomt en past perfect bij haar. Het onstuimige weer heeft gezorgd voor een iets plattere coupe dan de planning was. Even snel naar de spiegel, make up check erbij en Sylvia neemt plaats voor de camera. ‘’Ho even wachten!’’ zeg ik. Haarband iets meer naar voren en het microfoontje verstoppen. Zo, nu zijn we er klaar voor.
We zijn op zoek naar de beste hoek, wellicht lopen met de camera? We besluiten meerdere hoeken te proberen, en meerdere takes. Sylvia ondergaat onze ideeën rustig en draait met ons mee. Sylvia is ook de coördinator voor de Transgendergroep van COC Leiden en kent dus vele mensen en hun reis. Ik ben vooral nieuwsgierig naar hoe haar reis verloopt. Heeft ze een moment gehad dat ze dacht; dit is het, ik ben vrouw! ?
‘’Voor mij was er niet echt een specifiek moment dat dat duidelijk werd, het is heel geleidelijk gegaan. Dat komt misschien ook wel doordat ik het ‘’anders’’ zijn voor mezelf nooit als onacceptabel of iets raars heb ervaren, dus het is nooit een schok geweest of zoiets’’. Ze geeft aan dat trans zijn ook normaal voor haar is, iets waar ze eigenlijk niet eens zoveel bij nadenkt.
Als ik haar vraag of ze tijdens haar leven op een bepaald moment veranderingen is gaan aanbrengen om meer zichzelf te zijn moet ze even nadenken.
‘’Tot op heden heb ik nog geen belangrijke fysieke veranderingen ondergaan. Maar wel heb ik vanaf een bepaald moment de ruimte gecreëerd om Sylvia te zijn:
Dat was vanaf m’n 30e’’. Voor haar is het belangrijk dat ze zichzelf kan zijn. Ze vertelt me dat Transgender Visibility Day daar ook bij helpt. Door zo’n dag, een dag waarbij transgender personen zichtbaar zijn, wordt het voor de buitenwereld ook normaler. Meer zichtbaarheid zorgt niet altijd voor meer begrip maar is wel van cruciaal belang.
Er is vooral een grote verwarring van genderdysforie met seksualiteit geeft Sylvia aan. ‘’Mensen kunnen vaak deze twee fenomenen niet los van elkaar zien. Een veel gehoord misverstand is bijvoorbeeld ook de gedachte dat als je een vrouwelijke identiteit hebt, je dan ook vanzelfsprekend wel op mannen zal vallen. Zo werkt het dus niet", aldus Sylvia.
Mensen met genderdysforie hebben een sterk gevoel van onvrede met het geslacht waarmee ze geboren en opgegroeid zijn. Het gender past niet bij hoe ze zich voelen en hoe ze zich willen uiten (UMCG).
Seksualiteit gaat over je seksuele gevoelens, wensen en verlangens (Encyclo) .
Omdat deze verwarring vaak opspeelt is het des te belangrijker om contact te hebben met gelijkgestemden. Ze voelt zich dan ook erg verbonden met de LHBTI+ community. ‘’Niet zozeer trans mensen, maar het ‘’anders’’ zijn in het algemeen dat een gevoel van verbondenheid geeft’’. Buiten dat het belangrijk is om gelijkgestemden te ontmoeten is ook een veilige plek waar je jezelf kan zijn belangrijk. Voor Sylvia was zo’n plek cruciaal.
‘’In 2002 vond ik namelijk in Amsterdam een plek waar ik mezelf kon zijn, waar er hulp was om dat op een mooie manier te doen, en waar ik ook gelijkgestemden ontmoette. ''Zo’n plek om met m’n ontwikkeling te kunnen beginnen was wel cruciaal, de kans is groot dat ik zonder zo’n gelegenheid nog niet veel had kunnen bereiken (of misschien zelfs helemaal niets) om mezelf te kunnen zijn’’.
Als ik haar vertel dat ik het knap vind dat ze deze reis maakt, dat ze stappen onderneemt om gelukkig te zijn raakt ze een beetje verlegen. Ik ben erg benieuwd waar ze trots op is. Ze bloost een beetje en twijfelt aan het woord ‘’trots’’. Ze weet niet of trots de juiste omschrijving is, want ze vindt dat de ruimte die ze heeft gehad om zichzelf te zijn ook deels geluk was. ‘’Voor de meeste mensen in deze wereld is dat nog niet weggelegd’’ zegt ze. Ze denkt nog even na en besluit dat ze vooral blij is met de vrijheid en mogelijkheden die ze heeft om te doen waar ze zich het beste bij voelt.
Dat gevoel van vrijheid zoekt ze ook op in deze rare tijden. Waar ze normaliter erop uit ging, niet in de laatste plaats naar gelegenheden met LHBTI+ mensen, is ze daar nu beperkt in. Dus gaat ze wandelen, zo ervaart ze toch dat gevoel van vrijheid die een belangrijk onderdeel is van haar leven.
Vanuit haar huidige situatie kan ze ook terug kijken op de periode waar ze nog niet helemaal zeker was van haar reis. Ze vind het dan ook moeilijk om anderen te adviseren over wat ze kunnen en moeten doen. ‘’Feit is dat het uiteindelijk allemaal uit jezelf moet komen, je moet zelf het initiatief nemen om verder te komen, en dat is voor velen heel moeilijk, misschien zelfs onmogelijk’’. Maar als ze nu terugkijkt op haar reis, op haar moeilijke momenten denkt ze vooral; ‘’ Wat deed ik toch eigenlijk moeilijk!‘’
Naast dat we even hebben teruggekeken kijken we ook vooruit. "Waar zie je jezelf over vijf jaar", vraag ik haar. Ze lacht een beetje en zegt me dat ze deze vraag al vele malen heeft geprobeerd te beantwoorden. Maar elke keer was een paar jaar verder de realiteit anders dan verwacht of voorgenomen. “Laat ik het antwoord daarom maar algemeen houden, ik hoop over vijf jaar verder te zijn dan nu, en ik heb goede hoop dat dat ook zo zal zijn”.
Als belangrijke laatste tip wil Sylvia ons meegeven dat geen enkele trans persoon hetzelfde is. Iedereen maakt een eigen ontwikkeling door. ''Let op dat je niet in hokjes of afgebakende categorieën denkt", geeft ze ons mee, dat doet namelijk niet recht aan de realiteit''.
Door Romy van Keppel
Comments